در 6000 سال گذشته، مردم زیتون های اهلی شده را می خوردند و دروپه را برای روغن فشرده می کردند.
در واقع، باستان شناسان شواهد قابل توجهی یافته اند که نشان می دهد درخت زیتون یکی از اولین درختان میوه ای است که در لبه شرقی حوضه مدیترانه اهلی شده است.
از آن زمان، کشت زیتون پرورده شیراز به بقیه مناطق مدیترانه گسترش یافته است.
تا حد زیادی به لطف تاجران Phonek، که برای اولین بار درختان زیتون را به مکان هایی آوردند که اکنون مترادف با زیتون های سفره و تولید روغن زیتون هستند :توسکانی، اندلس و تونس.
این روزها، زیتون در ده ها کشور در هر قاره به جز قطب جنوب کشت می شود.
بر اساس برآوردهای شورای بین‌المللی زیتون، 90 درصد زیتون‌هایی که در حال حاضر برداشت می‌شوند، به مقصد تولید روغن هستند.
10 درصد باقیمانده به عنوان زیتون سفره فرآوری می شود.
برای اکثر مصرف کنندگان معمولی، به نظر می رسد که دو نوع زیتون غالب وجود دارد: سیاه و سبز.
با این حال، همه زیتون ها با زیتون سبز شروع می شوند و قبل از رسیدن کامل و سیاه شدن تیره به آرامی به رنگ قهوه ای مایل به زرد و قرمز متمایل به ارغوانی در می آیند.
IOC تخمین می زند که 139 گونه زیتون (یا ارقام که اصطلاحات را می توان به جای هم استفاده کرد) که در 23 کشور مختلف رشد می کنند، حدود 85 درصد از تولید جهانی زیتون را تشکیل می دهند.
هر رقم زیتون ویژگی های شیمیایی و طعمی منحصر به فرد خود را دارد.
با این حال، روغن های تولید شده از یک رقم می تواند بسیار متفاوت باشد، بسته به تغییرات در کشت، برداشت و فرآوری.
روغن زیتونی که از یک رقم به دست می آید، روغن زیتون تک رقمی یا تک رقمی نامیده می شود.
مخلوط ها با استفاده از روغن های دو یا چند رقم ساخته می شوند.
در اینجا حقایقی در مورد برخی از انواع رایج تر مورد استفاده در روغن و به عنوان زیتون سفره آورده شده است.
